Griekenland 2012

Dag 25

Valfurva - Aischfeld
435 Km

Die voorlaatste dag van de reis werd dan toch nog een specialleke.
Na formidabel goed geslapen te hebben kijk ik 's morgens door het raam en zie een lage zware bewolking hangen. En zo op 1800 meter hoogte is lage bewolking dus écht wel heel erg laag. Maar er is niets aan te doen en ik wil eigenlijk naar huis.
Bij het ontbijt weet de eigenares me te vertellen dat het die nacht "boven" gesneeuwd heeft. Maar dat ik niet bang moet zijn; de wegen zijn berijdbaar. Leuk denk ik nog, het maakt het verhaal alleen maar straffer. En af en toe zie ik door het soms open wolkendek een witte top helder schitteren in de zon. Dit gaat nog goed komen, zeker weten.

Ik doe het rustig aan en zit pas om half tien op de moto. Klaar voor een rit naar de Stelvio. Een pas die een erg grote naam heeft vanwege zijn hoogte, maar vooral omwille van het ontelbaar aantal steile, korte haarspeldbochten. Hier is gewoon wat techniek voor nodig, maar ook niet meer. Het is zeker niet mijn favoriete bergpas. Ik ken er mooiere. De Gavia van gisteren om er zo maar snel eentje te noemen. Maar als je in de buurt bent, rij je de Stelvio op, zoveel is zeker.

Om halftien dus op pad. Een kwartier later al afstappen om het regenpak toch maar aan te trekken. Het zal van de ganse dag niet meer uitgetrokken worden :-(.
Als ik de Stelvio op draai is de regen even opgehouden. De baan ligt er kletsnat bij en dat is niet mijn favoriete ondergrond. Dus gaat het eerder rustig omhoog langs de gemakkelijke kant. De 'moeilijke kant ligt aan de andere kant van de berg en zal ik twee keer rijden die dag. Maar zo ver zijn we nog niet. Op 1700 meter begint het niet te regenen, maar zachtjes te sneeuwen. De vlokken worden steeds groter zonder echt groot te worden, maar ze plakken wel vast aan het vizier. Constant moet ik met mijn hand het scherm vrijmaken om nog een beetje van de baan te zien. De omgeving wordt voor het grootste deel aan het zicht onttrokken door een dikke mist. Het is er erg eenzaam rijden merk ik. En koud.
Eergisteren nog liggen verbranden op een boot en nu bij 2°C een pas oprijden. Het kan snel wisselen. Boven is er niets te zien, is het koud en blijf ik dus maar heel even staan. Daarna gaat het langs de andere kant (die met die scherpe bochten) naar beneden. Het blijft sneeuwen, het water loopt in beken over de weg en er naast. Overal zie je watervallen langs de flank opduiken. Dit is eigenlijk wel leuk als je de koude vingertoppen en natte verkleumde voeten wegdenkt.

Na de 48 bochten kom ik beneden aan en is het tijd om opnieuw naar boven te rijden. Zelfs voor een foto is het amper de moeite waard te stoppen. Het is regenachtig beneden en van de berg zie je amper iets. Dus opnieuw naar boven. een Nederlander met mobilhome heeft het duidelijk niet voor afgronden. En zijn vrouw op de paasagierstoel ook al niet. Hij rijdt dan ook de ganse tijd in het midden van de weg en het is nog niet simpel hem voorbij te geraken.
Opnieuw de top over en onderweg naar beneden neem ik de afslag richting Umbrailpas. Hier zie ik totaal niemand meer. Of nee, toch niet. 2 fietsers zie ik in korte broek in de sneeuw de berg oprijden en...afzien. Respect voor die mannen. Dat is nog een beetje straffer dan met een moto omhoog klimmen. Maar die Umbrailpas is dus echt wel mooi.

Ondanks dat ook hier het uitzicht belemmerd wordt door het weer. Maar de bochten zijn leuk om te rijden en wat je te zien krijgt is toch wel iets anders dan de Stelvio. Je zit dan ook in Zwitsers natuurgebied. Daar zal ik nog een hele tijd door rijden. Steeds op een hoogte van ca 1800 meter. Ik verga van de koude en probeer steeds te bedenken waar ik die binnenjas (een warme voering) weggestoken heb. Mijn ganse bagage afladen en ernaar op zoek gaan zie ik niet zitten en dus rij ik maar verder. Over de binnenbroek hoef ik me geen zorgen te maken. Die ligt thuis :-). Een keer stop ik dus wel om mijn handen aan de motor te warmen.

Maar de weg tot Davos is echt prachtig. De bewolking is wat open getrokken en het regenen gestopt. Toch voor even :-)
Na Davos gaat het nog langs Liechtenstein (land N° 14 op deze trip) en de Bodensee. Gelukkig is het zondag en is het verkeer matig. Geen vrachtwagens op de baan is een luxe. Daarna gaat het via de grotere landelijke Duitse wegen richting Alpirsbach. Bij het hotel kennen ze me ondertussen al wel en een kamer is geen probleem. De eerder op deze reis vergeten spullen krijg ik later die avond netjes gewassen terug.
Een paar 'Weizen' later zoek ik mijn bed op en val alweer in een diepe slaap. De gebedjes voor goed weer sla ik alsmaar vaker over. Ze helpen toch niet.