Griekenland 2012

Dag 17

Platania - Platania
116 Km

Vandaag doe ik het rustig. Er staat een ritje van amper 120 km op het programma en dus neem ik alle tijd.
Een koffie volstaat als ontbijt en rond negen uur ga ik op pad. Eerst wil ik naar Paltsi, een erg mooi en afgelegen strand waar volgens Maria een Nederlands koppel een huis zou gekocht hebben. Het zou me ongelooflijk veel plezier doen Leo en Liesbeth, vakantiekennissen uit het verleden, nog eens terug te zien, maar er blijken geen Nederlanders in Paltsi te wonen. De taverneeigenaar op het strand is er 200% zeker van en ik geloof hem.

Maar eerst was er de weg naar de taverne. Er bestaat een binnendoor en al is het volgens de hoteleigenaar in Platania een “Schotterstrasse”, ik beslis die toch maar te nemen. Zo erg kan het niet zijn. Wél dus…

Maar alweer zag ik dingen die je anders nooit te zien krijgt. Toch niet vanuit die hoek. :-) Ik ben stees blij deze stukken zonder vallen dooor te komen. Hulp moet je er niet verwachten en je bent mijlenver van de bewoning verwijderd. Bij de taverne waar ik me informeer over de Nederlanders, merk ik dat ik mijn portefeuille in het hotel vergeten ben. Gelukkig heb ik wat kleingeld op zak om een frappé (ijskoffie) te kunnen betalen, maar moet ik nu echt terug naar het hotel? Om te tanken heb ik geld of creditcard nodig.

Gelukkig denk ik op tijd aan de som geld die ik voor noodgevallen op de moto verborgen heb. Komt nu dus goed van pas.
Van Paltsi gaat het over Argalasti naar Trikeri. Allemaal bekende plaatsen en er komen veel herinneringen opnieuw naar boven. In Trikeri installeer ik me op een rustig terras om een hapje te eten. De rust is snel weg wanneer een groep luidruchtige Engelsen naast me plaats nemen. Het is duidelijk dat die de avond voordien goed gefeest hebben. En ze zijn duidelijk van plan dat opnieuw te doen als hun koffie op is en het hoofd een beetje helderder (het is ondertussen middag voorbij).

Voor het eerst zie ik de inktvissen op de draad te drogen hangen. De eigenaar van de taverne staat een eindje verder op de kade vis te kuisen. Nog een eindje verder staat een pater, of is het een priester(?) te vissen. De manier waarop doet me vermoeden dat hij al veel jaren teveel in de zon gelopen heeft. Dat ik hem niets heb zien vangen hoef ik er niet bij te vertellen. Toch geen vis alleszins.
De terugweg loopt grotendeels over dezelfde baan, maar dan iet meer langs Paltsi en ik ben blij de warmte te kunnen ontvluchten in mijn kamer. Daar hou ik een siësta tot het tijd is om aan de ouzo te beginnen. Ouzo mé mezze natuurlijk…
Bij elk glas ouzo worden hapjes geserveerd. Niet te kiezen en de ene keer al wat lekkerder dan de andere. Deze keer waren ze niet alleen lekker, maar waren de hapjes zelfs erg groot. Eerst een bordje opgelegde sardientjes. Bij de tweede een portie skordalia (aardappelpuree met veel look, olijfolie en citroen) en rode biet. en bij de derde gezouten makreel. de vierde heb ik maar niet besteld. Zo'n ouzo kost dan 2,80 €, daar heb je in België maar amper een Duvel voor.
Op het terras heb ik nog een leuk gesprek met een Duits koppel van bijna 70. Zij reisden in een kleine zeilboot en konden veel verhalen vertellen. 40 jaar geleden trokken ze met een VW-busje op huwelijksreis naar...Afghanistan. Echt fijne mensen. De avond vloog dan ook voorbij.