Griekenland 2012

Dag 7

Kočevje - Klek
587 Km

Nog een dag langer in dat boerengat blijven hangen was niet echt een optie. Dus had ik gisteren al beslist om te vertrekken. Eender hoe de weeromstandigheden zouden zijn
Daar had ik vanmorgen om zes uur al spijt van, want het goot echt water toen ik wakker werd. Zwaar tegen mijn zin toch maar opgestaan en me klaargemaakt. Het ontbijt bestond voor de tweede dag op rij uit grote stukken brood met boter en honing of confituur.In het korfje met potjes beleg zat er ook een soort smeerpaté, maar daar had ik niet echt vertrouwen in. De thee die ik vandaag kreeg was Linde. Gisteren was het Rozebottel. Tegen de tijd dat ik het ontbijt op had en alle spullen op de moto geladen, was het opgehouden met regenen. Een heel klein hoeraatje durfde ik amper mompelen.
En gelijk had ik, want tien minuten later was het alweer zover. Het begon alweer te miezeren. Voor de zekerheid trek ik mijn regenpak aan en gelukkig maar. Niet veel later begon het opnieuw zwaar te gieten en dat zou blijven duren tot een uur of drie in de namiddag.

Het was dus opnieuw een doorweekte dag. Handschoenen, laarzen en delen van het motopak geraakten nog maar eens doorweekt. gelukkig voelde de temperatuur van 11 à 14° minder koud aan dan verwacht. Of zou het gewenning zijn :-).

Het vervelende van dit weer was dat de brug van Bihac niet op foto kon vastgelegd worden. Ook een bezoek aan de meren van Plitvice viel zo letterlijk in het water. Ook de watermolens van Jajce werden door het weer niet bezocht. Gelukkig was de weg die dwars door Bosnië-Herzegovina loopt in goede staat en reed er weinig verkeer. Het slechte weer zorgde ervoor dat er ook geen politie met speedguns opgesteld stonden. Dus kon een aardig tempo volgehouden worden.

In de Neretvavallei bleef het God zij dank wel droog. Een kloof die ik ruim 25 jaar geleden met de auto gereden had en waarvan ik altijd gezegd had ze nog eens te willen bezoeken. Nu was het eindelijk zo ver. En het viel tegen. De kleine weg die destijds langs de rivier kronkelde was veranderd in een grote baan met zo weinig mogelijk bochten. De eethuisjes die vroeger overal langs de baan stonden met steeds een schaap aan het spit waren er niet meer. Een spit dat overal werd aangedreven met 'waterkracht'. Nog twee heb ik er gezien, maar dan in de makro-versie. Met uitgebreide menu's in plaats van de keuze tussen schaap en ...schaap. Niet meer de authentieke, ongemakkelijk zittende stoeltjes. En garçons in maatpak ipv slobberbroek en versleten hemd. Jammer eigenlijk.
Mostar ligt in deze vallei en hetgeen ik me herinnerde was een klein dorp met beroemde brug. Brug die tijdens de laatste oorlog kompleet vernield werd door de Serven. Maar ondertussen volledig heropgebouwd werd zoals de originele. Het kleine dorp zag ik nu, was een serieuze stad geworden. Alleen vlak bij de brug was een stukje oude stad bewaard en volledig op de toeristen voorzien. Shops en restotjes. Niet mijn ding dus en daarom reed ik maar naar de volgende brug om van daaraf foto's te maken.

Bij het naderen van de zee zie ik voor het eerst echt de zon verschijnen. En voel gelijk de warmte ook. In Klek vind ik een kamer en een maaltijd. Veel stelt het niet voor, maar ik ben blij hier al geraakt te zijn en de warme douche is meer dan welkom.
De weervoorspellingen beloven nog altijd niet veel goeds, maar nu eerst slapen.