We hebben alle tijd om ons 's morgens klaar te maken.
Het is maar tien minuten rijden naar het vliegveld en Nathalie moet
er pas op 10:30 zijn. Na een laatste koffie is het afscheid in Prestwyck
emotioneel.
Vandaag rij ik richting 'Lake District'. En wel met een
welbepaald doel. Op de site
van Eddy las ik enkele dagen eerder, toevallig, zijn verhaal over
de Hardknott-pass. Dit wilde ik met eigen ogen zien.
Via de A713 reed ik langs de rand van het Galloway
Park. Ook mooi maar minder 'eenzaam'. In Twynholm was een pauze
voorzien om het "David Coulthard" museum te bezoeken.
Hier zou de grootste privé-verzameling van deze ex formule1-rijder
te zien zijn. Twee weken eerder was ik te vrtoeg en stond ik vooo
gesloten deuren. Nu had ik meer geluk. Ik zag er bekers, trofeeën,
overalls, helmen en enkele auto's waarmee hij gereden had. Zelfs
de cart waarmee het allemaal begon hing aan het plafond. Een leuk
tussendoortje dus.
Bij Carlisle neem ik afscheid van Schotland met hetzelfde
weer als waarmee ik binnen was gekomen. Regen dus. De hele dag lang.
Ook toen ik 's namiddags bij het begin van de pas aankwam. Ondanks de
waarschuwingen die ik gelezen had volgde ik de GPS aanwijzingen richting
Eskdale. Aan de voet van de bergpas hield het eindelijk op met regenen.
Dat was leuk, zo zou ik toch kunnen filmen wat volgens
Eddy onbeschrijfbaar was.De euforie sloeg al snel om in de vraag
of ik niet beter een andere route had genomen. 30% gaf het bord
aan terwijl ik later op het internet ontdek dat er eigenlijk stukken
zijn waar het hellingspercentage eigenlijk 1 op 3 is. 33% dus.
De bochten waren exact zoals ik het gelezen had. Verschrikkelijk
dus. Hier voet aan de grond zetten stond gelijk met omvallen. Dus was
het zaak op de natte asfalt in beweging te blijven. Met slippende koppeling
lukte dat allemaal wel, maar het was een ervaring waar ik meer dan eens
hoopte dat het allemaal goed mocht aflopen. Eens alles achter de rug
vraag ik me af of de Engelsen de Landrover hebben uitgevonden om de
pas te bedwingen of dat de pas gemaakt is om Landrovers te testen. Ik
ben wel een beetje trots het heelhuids en zonder schade gedaan te hebben.
De weg omhoog
En terug naar beneden
Na de Hardknott volgde nog de Wrynose pass. Ook
een mooie en gelukkig veel simpeler dan de eerdere. En na de Wrynose
kwam opnieuw de regen.
In de buurt van Windermere ben ik het beu en neem de eerste de
beste vrije kamer die ik vind. Of beter; de tweede. De eerste
was echt te duur vond ik. Maar ook nu betaal ik veel meer dan
ik eigenlijk van plan was, maar het werd laat en ik snakte naar
een warme douche.
Het eten in het hotel 's avonds is voortreffelijk.
Het bed ook en dus slaap ik vlug in.
