Baie de la Somme

Voor de derde maal rijden we met onze vrienden Ludo & Katia een WE weg op de moto.
Ludo en Katia op hun BMW. Wij op de Pan en de Deauville. Dit jaar hebben zij de route en het verblijf gepland en het verwondert ons dus niet dat we naar de streek rijden waar Katia haar hart verloren heeft.
De Baie de la Somme heeft dan ook alle troeven om er je hart te verliezen.

Het vertrek verloopt al niet zoals gepland. Remblokjes die totaal versleten waren dienden nog eerst vervangen te worden . Een werkje dat garage "De Wulf" in Gent snel (tijdens de nacht) klaarde. Met maar een uurtje vertraging draaien we allebei het stationsplein in Aalter op. Ludo blaast net het laatste beetje lucht in zijn banden terwijl zijn buurman nauwlettend en vooral grappen makend toekijkt. Het weer is schitterend. En de voorspellingen ook. We zien het dus helemaal zitten als we even later netjes achter elkaar de stad verlaten.

Naar trouwe gewoonte worden de grote banen vermeden en via de kleinste dorpjes van Vlaanderen rijden we de grens over. Even maak ik me boos als ik merk dat een automobilist Nathalie gewoon twee keer na mekaar negeert en haar in een gevaarlijke positie brengt. Maar ja, als motard kom je zulke situaties zo vaak tegen dat ze snel vergeten worden.

Bij Cap Gris Nez krijgen we honger. Een misverstand op de hellende parking zorgt even voor paniek, maar gelukkig loopt alles goed af. In het visrestaurant waar we binnen gaan lijken ze niet heel erg blij met vier in motorpakken gestoken personages. Als die dan ook nog eens op het terras willen zitten zakken de mondhoeken nog lager. Maar met dit heerlijke weer houden we vol en zetten we ons in het zonnetje om te genieten van een lekker stukje zalm. Katia vliegt gelijk in de wijn terwijl de andere drie het bij een watertje houden. Er moet nog een eind gereden worden straks…

Dankzij de GPS geraken we vlot op onze plaats van bestemming. De laatste 500 meter rijden we een keer of vier, maar dat lag aan de onduidelijke wegbenamingen. En dat in een dorp dat "Rue" noemt. Even leek het erop dat we zouden logeren in een huis vlak naast een spoorweg. En al zouden we er ons onmiddellijk thuis voelen, ik was blij toen bleek dat we aan de rand van het dorp in een mooie oude woning mochten overnachten.

Zodra de motoren op hun plaats stonden troonde de vrouw ons mee de tuin in om een rondleiding te geven tussen de oude en bijzondere bomen. Zeer leuk om weten, maar de zware motorpakken en het daarin gevangen zweet maakten het niet echt aangenaam. Gelukkig konden we even later naar de kamers. Opnieuw kregen we een uitleg over het huis en al het werk dat de eigenaars erin gepresteerd hadden. Soms zou je willen dat je geen Frans verstaat...

De douche werd zittend op de knieën in het kleine bad genomen, maar deed toch deugd na de fijne rit. We hadden nog tijd om even het dorp in te lopen om water in te slaan voor de nacht en volgende dag. Gelukkig kon er ook nog een cafébezoekje vanaf. De frisse pint smaakte ons allemaal.
Terug in de Chambre d'Hotes was er enige onduidelijkheid bij het avondmaal. Was er nu een voorgerecht of niet? Was de kaas het dessert? Gelukkig is het Frans kunnen spreken in zulke gevallen dan weer wel gemakkelijk. Vooral als je "Encore une bouteille " wil bestellen. We lagen al vroeg onder de dekens en genoten van een lekker bed in de slaapkamer met deurklinken die Napoleon nog had vastgehad.

's Morgens dacht ik als eerste de slagvensters te openen en de nieuwe dag te mogen begroeten. Maar dat was buiten onze BMW-rijder gerekend. Die stond zijn moto al netjes af te drogen en op te blinken. (Of zou hij heimelijk wat olie bijgevuld hebben?). Het ontbijt was lekker en ruim voldoende. Gelukkig maar, want er stond alweer een ferme rit op het programma. Na nog een paar tips van de gastvrouw vertrokken we voor een verkenning van de streek. Eerst even langs het uitzonderlijk mooie strand dat de gastvrouw ons gewezen had. Strand dat we niet vonden.. Dan maar verder de route volgend die Ludo netjes voorbereid had.

Een eerste herkenningspunt was hotel Les Tourelles in Le Crotoy. Gelegen op een paar meter van de zee is het een ideale plaats voor een romantisch verblijf met strandwandelingen. We zagen al een staaltje van de afstand die de het water terugtrekt bij eb. Heel erg mooi, maar we moesten alweer verder. Nu gingen we richting binnenland. Kleine wegen, machtig mooie boerderijen en een lekker zonnetje. Omdat ons avondeten al geregeld was werd beslist broodjes kaas als middagmaal te nuttigen. In een supermarkt werd de nodige Pain, vin & Boursin ingeslagen. Met dit verschil dat de Vin vervangen werd door Cola en de Boursin door Hollandse sneetjes . Een eindje verder werd langs het kanaal gestopt om alles met smaak te verorberen. Geen sterrenmenu, maar best wel lekker.

Namiddag werd opnieuw richting kust gereden. In het stadsverkeer van Eu ging het fout en verloren we mekaar uit het oog. Gelukkig vonden we mekaar in Le Hourdel op een terras terug. De Perriers smaakten ons. Le Hourdel is werkelijk een droom. Het zicht dat je hebt over de vlakte van de Somme bij laag water is steeds opnieuw boeiend. We blijven er dan ook nog even nagenieten en nemen de tijd om enkele foto's te maken.

	Daarna is het tijd om opnieuw naar ons logement te rijden. Alweer is de douche verkwikkend. De koude douche die we later aan tafel zullen krijgen is dat minder. Na het aperitief dat we in de tuin genoten, werden we getrakteerd op een lokale specialiteit. Een schotel vol frikadellen dacht Ludo eerst. Tot de gastvrouw aankondigde dat dit de enige en echte Gésiers waren. Katia wist met haar vreugde geen blijf. Net wat ze zo graag lustte. En dan nog wel zo'n grote schotel. Nathalie keek ook al uit naar de kennismaking met dit streekgerecht. Ik was niet echt enthousiast toen ik hoorde dat het om eendenmagen ging die daar voor ons stonden. En Ludo.. die was het liefst naar de dichtstbijzijnde pizzeria gehold. Toen de gastvrouw merkte dat hij liever doodviel dan te eten, wilde ze wel één schelletje hesp snijden. Om een lang verhaal kort te houden; de meningen over het diner waren sterk verdeeld. En de mannen hadden na afloop nog altijd honger. Gelukkig hadden we die middag genoeg kaas bij de picknick gehad.

Alweer werd er vroeg beslist in bed te kruipen. Ludo niet in het minst omdat hij merkte dat zijn geplande route niet opgeslagen was op de GPS. Hij mocht nog een paar uren zwoegen om een mooie route naar huis uit te stippelen. Wat hem zelfs heel goed lukte. Maar dat kwamen we pas de volgende dag te weten.

Ook de volgende dag was het ontbijt erg lekker en voldoende. Koffers waren snel gepakt en na de obligate groepsfoto konden we op pad. Alweer was Ludo erin geslaagd de kleinste wegen te vinden zonder dat we off-road gingen. Heel erg mooi was het tot de Belgische grens. Daarna werd het wat eentoniger. In Watou werd halt gehouden voor een lekkere boterham met ham. Behalve ham vonden we ook nog allerlei groentjes en fruit op ons bord zodat we lekker rond gegeten konden verder rijden.
Spoedig werd er gesplitst en reed ieder zijn eigen laatste stukje naar huis.

Het was alweer een ongelooflijk fijn WE. Mooie routes, lekker weertje, schitterende streek en heel fijn gezelschap. Wat kan men zich nog meer wensen?
Tenzij een lekkere maaltijd met écht vlees hé Ludo

Alle foto's